Gotowanie to umiejętność, która zyskuje na znaczeniu w momencie usamodzielniania się. Po czasie doceniam moją mamę nie tylko za cierpliwość przy odpowiadaniu na kulinarne pytania, ale również za codzienne posiłki, które przygotowywała dla całej rodziny.
Podczas obserwacji jej umiejętności, a później dzięki własnemu doświadczaniu, wielu błędach i sukcesach, dzisiaj śmiało mogę stwierdzić, że jest wiele dań, które potrafię przygotować i lista ta nie zaczyna się ani nie kończy na przypalonej wodzie. Chociaż i to się zdarzyło (jak na złość u teściowej!). Przede wszystkim preferuję kuchnię włoską, a makarony kocham w każdej postaci, wskutek czego muszę się pilnować, gdyż jak wiemy kuchnia ta do dietetycznych nie należy. Przede wszystkim cenię kuchnię minimalistyczną, w której góruje prostota, praktyczność i szybkość. I takie dania w szczególności chciałbym Wam przedstawiać – zapraszam do wspólnego gotowania!
Na pierwszy ogień i to dosłownie idzie pizza. Nie znam osoby, która nie lubi tego włoskiego specjału, wywodzącego się z Neapolu. No właśnie włoskiego… w Polsce pizza potrafi przybierać różne formy: od grubego placka pokrytego wieloma dodatkami; polanego obficie sosami, w kolorach flagi narodowej – po cieniutką, jak papier, podkładkę pod creme de la creme. W naszym kraju każdy znajdzie coś dla siebie i to według mnie stało się głównym powodem naszej miłości do tego dania. Uniwersalność pizzy powoduje, że każdy z nas ma swoją ulubioną, nie tylko pod względem grubości ale również pod względem dobieranych składników.
Moim faworytem od lat jest pizza na cienkim cieście. O ile wiem gdzie szukać jej w krakowskich restauracjach, tak długo nie mogłem znaleźć przepisu, który spełniłby moje oczekiwania.
Bazą, od której zawsze wychodzę jest przepis Zofii Cudnej, którą możecie znać z bloga Make Cooking Easier. Z przepisu wychodzą cztery pizze, o średnicy ok. 20 cm. Ciasto jest przede wszystkim cienkie i aromatyczne, ze względu na dodatek ziół – można powiedzieć, że idealne, tak jak lubię.
Ciasto:
- 20 g świeżych drożdży
- 1 łyżeczka cukru / ksylitolu
- 250 ml letniej wody
- 1 łyżka oliwy z oliwek
- 400 g mąki pszennej
- szczypta soli
- szczypta suszonych ziół np. tymianek, oregano, bazylia
Sos:
- 1 puszka pomidorów (pamiętajcie by wybierać te w całości – widzimy co jemy)
- 3 łyżeczki koncentratu pomidorowego
- kilka lisków świeżej bazylii i oregano
- 1 ząbek czosnku
- szczypta świeżej papryczki chili
- szczypta soli i pieprzu
Składniki na pizzę wedle uznania. Do mojej wykorzystałem:
- starty ser (ok. 100-150 g)
- szynka parmeńska
- rukola
- ser Grana Padano
Przygotowanie:
- Pokruszone drożdże łączymy z oliwą z oliwek, odrobiną mąki oraz cukrem; odstawiając je w ciepłe miejsce do momentu aż drożdże zaczną pracować (ok. 10-15 min).
- Do miski przesiewamy mąkę, dodajemy sól oraz przyprawy. Można dodać trochę suszonego lub świeżego czosnku, jeżeli jesteśmy jego fanami. Następnie wlewamy zaczyn z drożdży i stopniowo łączymy całość z letnią wodą. Całość wyrabiamy, przez kilka minut, aż do uzyskania jednolitej masy. Odstawiamy na ok. 1 godz., przykrywając wilgotną ścierką. Ciasto w tym czasie powinno podwoić swoją objętość.
- W międzyczasie przygotowujemy sos do pizzy, wszystkie składniki blendujemy na gładki sos. Piekarnik rozgrzewamy do 220° C.
- W zależności od preferencji możecie podzielić ciasto na dwie części (będzie ono bardziej puszyste) bądź na cztery w celu uzyskania idealnie cienkiego placka, który formujemy przy pomocy np.: wałka do ciasta.
- Na przygotowanym cieście rozsmarowujemy sos, posypując następnie tartym serem. Tak przygotowaną pizzę wkładamy do piekarnika na ok. 20 min.
- Gdy ciasto jest wypieczone wyciągamy je z piekarnika, nakładamy szynkę parmeńską, rukolę oraz starty na bardzo grubych oczkach ser Grana Padano. Pizza najlepiej smakuje z oliwą z oliwek.
Smacznego.
